Για το Μανιφέστο των Λαμπράκηδων
Στις 8 Ιουνίου 2013 συμπληρώνονται πενήντα χρόνια από την ημέρα της ίδρυσης της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη.
Τα μεγάλα οράματα της μοναδικής Πολιτικής και Πολιτιστικής Επαναστατικής Οργάνωσης της ελληνικής Νεολαίας των Λαμπράκηδων για Εθνική Ανεξαρτησία, Ελευθερία και Προκοπή της Πατρίδας μας και Λαού της παραμένουν ζωντανά.
Οδηγούν τη συνείδησή μας και μας δείχνουν το δρόμο του σημερινού αγώνα για ένα Παλλαϊκό Μέτωπο ενάντια στη ξένη κατοχή και την εξάρτηση.
Η Επιτροπή Ιδεολογίας της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών-Σπίθα αναδημοσιεύει το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΩΝ, όπως αυτό πρωτοδημοσιεύθηκε το 1964.
Διατηρήσαμε την ορθρογραφία, τη στίξη και τη στοίχιση της τότε έκδοσης, εκτός από την πολυτονική γραφή.
Προσθέσαμε μόνο τις επεξηγηματικές παραπομπές 1,2 και 3.
Επιτροπή Ιδεολογίας.
_______________________________________________________________________________
ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΩΝ
ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ
ΛΑΜΠΡΑΚΗΔΕΣ
- Ποιοι είμαστε
- Τί θέλουμε
- Γιατί μας πολεμούν
1. Πρόλογος
Διαβάζοντας, ύστερα από σαράντα χρόνια, τον Δεκάλογο των Λαμπράκηδων διαπιστώνει κανείς πόσο καίριες υπήρξαν οι επισημάνσεις και οι στόχοι αυτού του μεγάλου κινήματος αλλά και πόσο επίκαιροι εξακολουθούν να είναι και σήμερα. Ας τους δούμε συνοπτικά έναν έναν:
Πρώτον: Ελλάδα ελεύθερη, ανεξάρτητη, αδέσμευτη, κυρίαρχη.
Δεύτερον: Η Παρτίδα μας φορέας ειρήνης και συνεργασίας στα Βαλκάνια.
Τρίτον: Ελλάδα χωρίς ξένες στρατιωτικές βάσεις και ταπεινωτικά στρατιωτικά σύμφωνα.
Τέταρτον: Κύπρος ελεύθερη και αδέσμευτη.
Πέμπτον: Εθνική οικονομική πολιτική.
Έκτον: Να εδραιωθεί η Δημοκρατία. Να περιοριστεί η Αυλή. Να γίνουν όλοι οι πολίτες ίσοι απέναντι στον Νόμο.
Έβδομον: Να μειώσουμε τις στρατιωτικές δαπάνες.
Όγδοον: Ο κρατικός μηχανισμός στην υπηρεσία του λαού.
Ένατον: Όχι στην τρομακτική ανισότητα στην κατανομή του εθνικού πλούτου.
Δέκατον: Η νέα γενιά να διαπαιδαγωγηθεί σύμφωνα με τις πατριωτικές μας παραδόσεις και την κληρονομιά του ανθρώπινου πολιτισμού.
Δεν θα πάω πιο μακριά, αλλά θα μείνω σ’ αυτούς τους δέκα στόχους, οι οποίοι αποτελούσαν την πεμπτουσία και την ραχοκοκαλιά του κινήματος των Λαμπράκηδων και θα ρωτήσω σήμερα με την απόσταση του χρόνου: Ήσαν ορθοί οι στόχοι αυτοί; Η γενική κατεύθυνση ήταν η ορθή; Εξυπηρετούσαν τους βασικούς στόχους του ελληνικού λαού; Ήσαν ρεαλιστικοί; Ανταποκρίνονταν στους μύχιους πόθους του λαού και της νεολαίας μας; Και τέλος με ποια πολιτική-κομματική ετικέτα μπορούν να χαρακτηριστούν;
Από μιαν άλλη σκοπιά τίθεται το ερώτημα: Ύστερα από σχεδόν μισόν αιώνα που
νιώθω σαν λιοντάρι στο κλουβί... Τι πρέπει να κάνω?"
